Mardin karayolunun 20. kilometresinde bulunan Ezidi kampı, hala 1.500 civarında Iraklı Ezidi’ye ev sahipliği yapıyor. Irak’ın Şengal Kasabası, IŞİD’in eline geçince kaçarak Türkiye’ye sığınan Ezidiler, bölgedeki değişik illerdeki kamplara yerleştirildi. Sayıları 20 bini bulan Ezidiler’in bir bölümü akrabalarının yanına yerleşti. Diyarbakır’daki kamp ise 6 bin kişiyi barındıracak kapasitede kuruldu. Bölgedeki ilçelerde başlayan çatışmalar nedeniyle Ezidiler’in birçoğu ya Avrupa’ya gitti ya da Irak’a döndü. Kampta kalanlar için şartlar gittikçe kötüleşti. Belediyeler, sivil toplum örgütleri ve gönüllerin yardımlarıyla ayakta duran kampın kaynakları tükenmek üzere. Bunun nedeni ise yardımların azalmasa ve kaynakların bir kısmının çatışmaların yaşandığı bölgelerden göç edenlere aktarılması. Kampta gıda sıkıntısı kısmen giderilse de, ilaç sıkıntısı hala sürüyor. Hastalar çadırlarda ilaç bekliyor.
Çocuklarını Avrupa’ya gönderdikten sonra eşiyle birlikte kampta kalan Xunaw Hıdır, “Eksiğimiz doktordur. Bizi hastaneye götürmüyorlar, hastalarımız var, ilaç kalmadı. Yiyecek kalmadı, gelenlerin yarısını veriyorlar. Patates gelmiş vermiyorlar, zeytin kalmadı, pirinç kalmadı, yiyecekleri azalttılar,” dedi.
Kampın diğer bir sakini Xelef İbrahim ise ilaç sıkıntısına dikkat çekiyor. İbrahim, “2 yıldır buradayız, bizden bir şey esirgemediler. 50 acil hastamız var, hastaneye gitmesi lazım. Kimse izin vermiyor. Hepsi zavallı perişandır. Hiç bir şeyimiz kalmadı. 2 yıldır buradayız, bize yemek verdiler, bizi kurtardılar, bize her şey yaptılar. Sadece bize doktor lazım,” diye konuştu.
Kamp Sorumlusu Ali Seçik’e göre, Avrupa’ya gitmek isteyen 100’ü aşkın Ezidi denizlerde boğuldu. Seçik, “Bölgede savaş başladığı zaman bu Ezidiler üzerine olumsuz etki yaptı. Şırnak’ta, Cizre’de Batman’da, Siirt’te Ezidiler vardı. 10 bin kişi Midyat ve Nusaybin’e gitti. Orada 800 kişi kaldı sadece. Bu bölgede de sıkıntılar nedeniyle birçoğu kaçtı. Ezidiler resmi olarak oturum alamadılar. Daha doğrusu kısa süre kalabildiler. Şimdi o da kalktı. 62 vilayete dağıtacaklarını söylediler kimse kabul etmedi. Sivil toplum örgütleri yardım ediyorlardı ama bu savaş başladığından beri şimdiye bir milyon bizim kendi mültecilerimiz var. Hem bu yönden eskisi kadar imkan kalmadı, öte taraftan doktorlara yönelik operasyonlar yapıldı, sivil toplum örgütlerine yönelik, bu açıdan olumsuz etkisi oldu, geri kaldı yardımlar,” dedi.
Son üç ayda çok sıkıntı çektiklerini söyleyen Seçik, “Bu üç ayda çok sıkıntı yaşadık, 0 derecesine indik. Bu insanlara ancak günlük yemek verebiliyorduk. Şimdi eğitim, sağlık oturumu olanların hastaneye gitme imkanları tamamen durduruldu. Diyarbakır Valiliği’nin kararına göre bunlar artık burada resmi olarak tanınmıyor. Bu nedenle şimdiye kadar 2-3 hasta, yeterince tedavi olmadığı ve ilaç alamadığı için yaşamını yitirdi,” diye konuştu.
Kampta kalan Ezidiler kısıtlı imkanlarla yaşamlarını sürdürmeye çalışıyor. Erkekler günün büyük bölümünde ya sohbet ediyor ya da kağıt oynuyor. Gençlerin kulağı ise radyolarda. Bir yandan Arapça müzik dinlerken, öbür yandan haberlere kulak kesiliyorlar. Kadınlar ise tıpkı evlerindeki gibi günlük ev işlerini yapmayı ihmal etmiyor. Çadırlarda kalan hastalar ise yardım eli uzanmasını bekliyor.
