Libya devriminin geçen Ekim’de gerçekleşmesinden beri ülkedeki küçük basın sektörü patlama gösterdi, yüzü aşkın yeni gazete çıktı. Basın özgürlüğü ülkedeki yeni demokrasinin bir parçası olarak görülüyor ancak yayın kalitesi kaygı uyandıracak kadar düşük.
Yayıncı ve sadık gazete okuru Salih Şerif bu konuda biraz üzgün. Ne zaman bir gazetenin yazı işleri müdürüne rastlasa bol bol şikayette bulunuyor.
Şerif, Libya gazetelerinin kalitesini beğenmiyor: “Libya gazetelerinin yayınladığı bilgiler ve gerçekler büroda masa başında yazılıyor. Sokaktaki gerçekleri yansıtmıyor. Libya gazetelerinde sokağın kalbi atmıyor.”
Yazı işleri müdürü Rida Akil gazeteleri savunarak Libya’da özgür medyanın henüz emekleme döneminde bulunduğunu, mali destek ve deneyimden yoksun oduğunu söylüyor.
Satış bekleyen gazete paketleriyle dolu depoda konuşan Akil, müdürü olduğu Tripolis gazetesinde çalışan kişilerin halen yeni mesleklerini öğrenmeye çalıştıklarını belirtiyor: “İlk sayfaya ana haberleri koyuyoruz. Ayrıca bir yerel ve bir de dış haberler sayfamız var. Son sayfayı da ilanlara ayırıyoruz.”
Devrimden önce Akil tıp öğrencisiymiş. Ancak isyancılarla birlikte savaştıktan sonra bazı arkadaşlarıyla birlikte Libya’ya demokrasiye geçişte yardım edecek birşey yapmak istemişler: “Gazete çıkarmayı seçtik. Çünkü ister resmi ister özel olsun ulusal medyanın yeni Libya devletinin inşasında ve halkı bilinçlendirmede büyük sorumluluğu olduğunu gördük.”
Bazı Libya gazeteleri, ülkenin siyasi değişimi sırasında ayakta kaldı. Bunlardan biri de zaman zaman eski rejimi eleştiren haberleri muhalif web sitelerinde yayınlanan Tripoli Post gazetesi.
İngilizce yayınlanan gazetenin yazı işleri müdürü Said Laswad o günleri şöyle hatırlıyor: “Bazen kaygılanırdık. Çünkü Kaddafi bu haberleri muhalefet dışarda yayınlasın diye yazdığımız kuşkusuna kapılabilirdi. Bu nedenle hep oto-sansür uyguladık. Şimdi ise özgür bir ortamda çalışıyoruz.”
Libya’da bir çok yeni gazete mali sorunlar nedeniyle kapanmış.
Ama Rida Akil gazetesini bedava dağıttığını, çünkü kendisi için Libya halkını bilgilendirmenin ve onları devrim öncesi hükümet kontrolundaki medyanın aksine özgür basının okunmaya değer olduğuna inandırmanın daha önemli olduğunu söylüyor.
Yayıncı ve sadık gazete okuru Salih Şerif bu konuda biraz üzgün. Ne zaman bir gazetenin yazı işleri müdürüne rastlasa bol bol şikayette bulunuyor.
Şerif, Libya gazetelerinin kalitesini beğenmiyor: “Libya gazetelerinin yayınladığı bilgiler ve gerçekler büroda masa başında yazılıyor. Sokaktaki gerçekleri yansıtmıyor. Libya gazetelerinde sokağın kalbi atmıyor.”
Yazı işleri müdürü Rida Akil gazeteleri savunarak Libya’da özgür medyanın henüz emekleme döneminde bulunduğunu, mali destek ve deneyimden yoksun oduğunu söylüyor.
Satış bekleyen gazete paketleriyle dolu depoda konuşan Akil, müdürü olduğu Tripolis gazetesinde çalışan kişilerin halen yeni mesleklerini öğrenmeye çalıştıklarını belirtiyor: “İlk sayfaya ana haberleri koyuyoruz. Ayrıca bir yerel ve bir de dış haberler sayfamız var. Son sayfayı da ilanlara ayırıyoruz.”
Devrimden önce Akil tıp öğrencisiymiş. Ancak isyancılarla birlikte savaştıktan sonra bazı arkadaşlarıyla birlikte Libya’ya demokrasiye geçişte yardım edecek birşey yapmak istemişler: “Gazete çıkarmayı seçtik. Çünkü ister resmi ister özel olsun ulusal medyanın yeni Libya devletinin inşasında ve halkı bilinçlendirmede büyük sorumluluğu olduğunu gördük.”
Bazı Libya gazeteleri, ülkenin siyasi değişimi sırasında ayakta kaldı. Bunlardan biri de zaman zaman eski rejimi eleştiren haberleri muhalif web sitelerinde yayınlanan Tripoli Post gazetesi.
İngilizce yayınlanan gazetenin yazı işleri müdürü Said Laswad o günleri şöyle hatırlıyor: “Bazen kaygılanırdık. Çünkü Kaddafi bu haberleri muhalefet dışarda yayınlasın diye yazdığımız kuşkusuna kapılabilirdi. Bu nedenle hep oto-sansür uyguladık. Şimdi ise özgür bir ortamda çalışıyoruz.”
Libya’da bir çok yeni gazete mali sorunlar nedeniyle kapanmış.
Ama Rida Akil gazetesini bedava dağıttığını, çünkü kendisi için Libya halkını bilgilendirmenin ve onları devrim öncesi hükümet kontrolundaki medyanın aksine özgür basının okunmaya değer olduğuna inandırmanın daha önemli olduğunu söylüyor.
