CULPEPER, VA —
İnsanlar huzurevi sözcüğünü genelde yaşlılık ve ölümle bağdaştırırlar. Ancak Amerika’nın Sesi’nden Julie Taboh huzurevlerinin asıl görevinin ölümcül hastalara bakım ve huzur sağlamanın yanı sıra onların son günlerini en verimli şekilde geçirmeleri konusunda yardımcı olmak olduğunu bildiriyor.
Faye ve Wayne dolu dolu ve ilginç bir hayat geçirdikten sonra Virginia kırsalına yerleşmiş.
Ancak huzurlu yaşamları Faye’in akciğer kanseri olduğunu öğrenmeleriyle son bulmuş.
70 yaşındaki emekli sekreter bir dizi zorlu tedavinin sonunda zayıf düşmüş.
Faye Payne: “Radyasyon ve kemoterapi gördüm ve sonraki taramalarda kanserin yayıldığını gördüler. Ben de yeter dedim.”
Faye doktorları ve ailesiyle konuştuktan sonra bakımevine gelmeye karar vermiş.
Sosyal görevli Robin Johnson, Faye’i evinde ziyaret eden ekipten: “Hemşire tıbbi konularla ilgilenirken, sosyal görevli ise psikolojik konularla ilgileniyor. Bana ölümün geldiğini anlamam ve hazırlık yapmam konusunda yardımcı oldular. Artık bu dünyadan gitmeye hazırım.”
Bakımevi tüm aileye yardım ediyor: “Geliyorlar ve tansiyonuna, işitme duyusuna bakıyorlar ve ilaçlarını veriyorlar. Bu durum bize hayatı kolaylaştırdı.”
Melissa Mills, Rapidan Bakımevi’nin müdür yardımcısı. Kurum Virginia eyaletinin birkaç ilçesinde ölüm döşeğindeki hastalara yardımcı oluyor: “Biz hepimiz aynı amacı taşıyoruz. Bu da hastalarımızın şefkat görerek, onurlu bir biçimde ölmesi.”
74 yaşındaki Jim Sykes bu felsefeyi beğeniyor. 2 sene önce baş ve boyun bölgesinde kanser görülen Sykes, 7 aydır bakımevinden yardım alıyor: “Biraz yardıma gereksinimi olan herkese bakımevlerini tavsiye ederim.”
Lisa Stone Jim’in sosyal görevlisi: “Ziyaretlerimin pek çoğu destek amaçlı dinlemeyle geçiyor. Jim’in bir foto albümü var. Ben buna fotoğraf terapisi diyorum.”
Eric Lindner, 2009 yılında bu yana bakımevi gönüllüsü ve deneyimleriyle ilgili bir kitap yazmış.
Lindner bakımevlerinin Amerikan kültüründe eksik olan bir destek sisteminin yerini tuttuğunu söylüyor: “Oldukça fazla seyahat ettim. Çin, Afrika ve başka yerlerde yaşlılara sahip çıkılıyor. Bu ülkenin gelişmesine bakarsak, belki de bakımevleri bu rolü dolduruyor.”
Bu tür destek Faye Payne gibi hastalara bugünkü yaşam kalitelerine odaklanma fırsatı vermiş: “16 Temmuz 1942’de doğdum. Babam demiryolu işçisiydi ve ben doğmadan ölmüş. Bir gün babamı görmek istiyordum. Asıl olan bu. O yüzden ölümden korkmuyorum.”
Faye ve Wayne dolu dolu ve ilginç bir hayat geçirdikten sonra Virginia kırsalına yerleşmiş.
Ancak huzurlu yaşamları Faye’in akciğer kanseri olduğunu öğrenmeleriyle son bulmuş.
70 yaşındaki emekli sekreter bir dizi zorlu tedavinin sonunda zayıf düşmüş.
Faye Payne: “Radyasyon ve kemoterapi gördüm ve sonraki taramalarda kanserin yayıldığını gördüler. Ben de yeter dedim.”
Faye doktorları ve ailesiyle konuştuktan sonra bakımevine gelmeye karar vermiş.
Sosyal görevli Robin Johnson, Faye’i evinde ziyaret eden ekipten: “Hemşire tıbbi konularla ilgilenirken, sosyal görevli ise psikolojik konularla ilgileniyor. Bana ölümün geldiğini anlamam ve hazırlık yapmam konusunda yardımcı oldular. Artık bu dünyadan gitmeye hazırım.”
Bakımevi tüm aileye yardım ediyor: “Geliyorlar ve tansiyonuna, işitme duyusuna bakıyorlar ve ilaçlarını veriyorlar. Bu durum bize hayatı kolaylaştırdı.”
Melissa Mills, Rapidan Bakımevi’nin müdür yardımcısı. Kurum Virginia eyaletinin birkaç ilçesinde ölüm döşeğindeki hastalara yardımcı oluyor: “Biz hepimiz aynı amacı taşıyoruz. Bu da hastalarımızın şefkat görerek, onurlu bir biçimde ölmesi.”
74 yaşındaki Jim Sykes bu felsefeyi beğeniyor. 2 sene önce baş ve boyun bölgesinde kanser görülen Sykes, 7 aydır bakımevinden yardım alıyor: “Biraz yardıma gereksinimi olan herkese bakımevlerini tavsiye ederim.”
Lisa Stone Jim’in sosyal görevlisi: “Ziyaretlerimin pek çoğu destek amaçlı dinlemeyle geçiyor. Jim’in bir foto albümü var. Ben buna fotoğraf terapisi diyorum.”
Eric Lindner, 2009 yılında bu yana bakımevi gönüllüsü ve deneyimleriyle ilgili bir kitap yazmış.
Lindner bakımevlerinin Amerikan kültüründe eksik olan bir destek sisteminin yerini tuttuğunu söylüyor: “Oldukça fazla seyahat ettim. Çin, Afrika ve başka yerlerde yaşlılara sahip çıkılıyor. Bu ülkenin gelişmesine bakarsak, belki de bakımevleri bu rolü dolduruyor.”
Bu tür destek Faye Payne gibi hastalara bugünkü yaşam kalitelerine odaklanma fırsatı vermiş: “16 Temmuz 1942’de doğdum. Babam demiryolu işçisiydi ve ben doğmadan ölmüş. Bir gün babamı görmek istiyordum. Asıl olan bu. O yüzden ölümden korkmuyorum.”
