Diyarbakır’da yıllardır işsizlerin uğrak yeri olan işçi pazarında her zaman olduğu gibi gün erken başlıyor. Sabahın ilk ışıklarıyla pazara gelen onlarca kişi, iş bulabilmek için bazen akşama kadar bekliyor.
Bağlar ilçesinin Dörtyol olarak bilinen bölgesinde, yıllardır aynı manzaraya rastlamak mümkün. Sabahın ilk ışıklarıyla caddede kalabalık toplanmaya başlıyor. Gelenler vasıfsız işçiler. Geçimlerini sağlamak için ya yük taşıyor ya inşaatlarda çalışıyor ya başka bir alanda ihtiyacı olanların işini yapıyor. Kısacası fiziki gücüyle para kazanmaya çalışıyor. Dörtyol’daki manzara yaz kış değişmiyor. Cebinde birkaç lira parası olan, kahvehanelerde oturarak iş bekliyor. Olmayanlar ise kaldırım kenarlarında oturmayı tercih ediyor. Bu manzara 50 yıldır değişmiyor.
İşçiye, ihtiyacı olanların il uğrak yeri Bağlar’ın Dörtyol mevkii oluyor. Önceki yıllarda işçiler de işverenler de memnundu. Ancak şimdilerde herkes dertli. Pazara gelenler bazen akşama kadar iş bulamadan bekliyor.
Kimisi sabah 5, kimisi 6’da geliyor. Akşama güneş batana kadar, birkaç lira kazanmak için umutla bekliyorlar. VOA Türkçe’ye konuşan işçiler eskisi gibi iş bulamamaktan şikayetçi.İşçilerden kimisi adını vermek istemiyor. Bunlardan biri dertlerini şu cümlelerle dile getiriyor: “Burada yüzlerce işçi vardır. İş olmadığı için sürünüyorlar. Evine akşam bir lokma ekmek götürmek zorundalar ama iş yok. Burada güneşin altında akşama kadar bekliyorlar.Saat 4-5’te geliyorlar, akşam 7’ye kadar burada bekliyorlar. 100 kişiden 10’u ancak işe gidiyor. Herkes kriz var diyor. Kriz nedeniyle adam 500 milyonluk işe 200 veriyor. 4-5 kişi giderse adam başı 50 lira anca kalıyor. Bunula nasıl geçimini sağlasın?”
60 yaşlarındaki başka bir işçi daha konuşmak istiyor. O da ismini söylemek istemiyor. Duygularını şöyle dile getiriyor: “Sabah 6’da yataktan çıkıp buraya geliyoruz. Akşam 7’ye kadar buradayız. Cebimizde doğru dürüst para yok ki bir simit alıp yiyelim. Akşam eve gidiyoruz eşlerimiz soruyor, ‘çocuğun bezi yok, çamaşır deterjanı yok, fırın parası yok, ekmek yok çocuklar aç. Ne biçim erkeksin? Bizi nasıl geçindiriyorsun?’ diyor. Günde üç gün yemek yememiz lazım. Sabah 6’da yataktan kalkıp geliyorum, akşam 7’ye kadar. İş yok, güç yok”.
25 yıldır aynı yerde iş bekleyen Ramazan Yıldırım, eskisi gibi iş yapamamaktan şikayetçi. İşsizlikte Suriyeli sığınmacıların etkisi olduğunu savunan Yıldırım, “26 senedir burada hamallık yapıyorum. Evden eve eşya taşıyorum genelde. Kum, inşaat işleri yapıyorum. Nakliye firmaları çıktığından beri doğru düzgün çalışamıyoruz. Bize ekmek kalmadı. Zar zor geçiniyoruz. 6 çocuk babasıyım. Suriyeliler geldiğinden beri bize de iş kalmadı. Karın tokluğuyla olmuyor. 6’da gelip 7’de gidiyoruz. Yağı var, şekeri var, tuzu var, hepsi masraftır. Memlekette iş kalmadı. Perişanlıktır. Hiçbir mal varlığım yok. Hamallık yaparak çocuklarıma bakıyorum. Önceden biraz daha iyiydi işler ama şimdi eve ekmek götüremiyoruz. Önceden günde 2, 3 defa işe gidiyordum. Bu dönem berbat bir dönem” dedi.
Pazarın müdavimlerinden Şehmuz Kurt ise hiç çalışamadığı günler olduğunu ifade ederek, “Burada insanlar perişan halde yaşıyor iş yok güç yok. Bu sorun çözülmezse insanlar aç kalır. Bir kriz var burayı daha çok etkiliyor. İnşaat sektörü durmuş durunca biz de çalışamıyoruz. Akşam eve ekmek götüremediğimiz günler oluyor. Bazen 10 TL bile kazanamıyoruz. Daha önceden inşaat işinde çalışıyordum ama şimdi çalışamıyorum. Boştayım. İnşaatta çalışıyordum ama şimdi boştayım. 3240 gün sigorta primi yatırdım. Bir yıl kalmış emekli olacağım ama çalışacak yer bulamıyorum. Ev kiradır. Her ay 500 tl kira veriyorum. Ben şimdi ne yapacağım? Emekli olunca 1000 tl alsam ne yiyeceğim ne içeceğim? 500 TL kiraya vereceğim, 500 bana kalıyor. Ne yapacağım ay başına kadar? 1500 de alsam yine idare ederim. Millet perişan olmuş” diye konuştu.
Günün sonunda kimileri eve ekmek götürebilmenin mutluluğuyla pazardan ayrılırken, kimisi ise umudunu bir sonraki güne bırakıyor.
