FAIRFAX, VIRGINIA —
Alzheimer, beyindeki sinir hücrelerine saldırarak, hafıza ve düşünme yeteneğinde kayıplara yol açan, iletişim kurma ve günlük hayatı sürdürmeyi güçleştiren zor bir hastalık. Amerika’da yaklaşık 5 milyon 4 yüzbin kişi Alzheimer hastası. Bu hastalara bakmak zorunda kalanlar ise hastalığın gizli mağdurları. İşte bu yükü hafifletmek için kurulan gündüz bakım evlerinin sayısı giderek artıyor. Amerika’nın Sesi’nden Faiza Elmasry, hasta yakınlarının hayatını kolaylaştıran bu merkezlerden birini inceledi.
Howard Simmons, eşiyle dans etmekten her zaman keyif aldı. Hala da alıyor, eşi bunu hatırlamasa da.
Simmons’ın eşine Alzheimer teşhisi altı yıl önce konuldu.
Yaşlı kadın şimdi günlerini kendisi gibi hasta 35 kişiyle birlikte Alzheimer aile bakım evinde geçiriyor.
Bakımevi personeli merkezde bulunan kadın ve erkekleri, hem fiziksel hem de zihinsel açıdan mümkün olabildiğince aktif olmaları konusunda teşvik ediyor.
Bakımevinden Lisa Wriht, “Hafızayı zorlayıcı pek çok oyun oynuyoruz,” şeklinde konuşuyor.
Lisa Wright, aile bakımevinin yöneticisi. Sanat terapisi, kendilerini ifade etme olanağı sağlıyor. Bakımevinde besleyici yemekler ve başka hizmetler de veriliyor.
Wright, “Haftanın iki günü gelen fizik tedavi uzmanımız var,” diyor.
Yakınlarıyla alanında uzman çalışanların ilgileniyor olması, onlara bakmakla yükümlü ailelerine de diğer işlerini halledebilmek için zaman tanıyor. Tıpkı Galeet BenZion gibi.
BenZion, iki kızı hala ilkokulda olan bir anne, öğretmen ve araştırmacı.
BenZion’un eşine konulan erken Alzheimer teşhisi, genç kadını pratikte yalnız anne konumuna getirmiş: “Alzheimer hakkında hiç bir şey bilmiyordum. Ve 45 yaşında yalnız kalarak, evi çekip çevirmeye, çocuklara bakıp ev borcunu ödemek gibi hayata dair herşeyin üstesinden tek başına gelmeye kesinlikle hazır değildim.”
Merkezde hasta yakınlarına da destek veriliyor.
Lisa Wright, “Buraya gelerek yaşadıklarını diğerleriyle paylaşabilecekleri destek gruplarımız var. Sosyal yardım ve eğitim programlarımız var. Eğer evde bir sorun olursa, çalışanımız eve giderek yardımcı olmaya çalışıyor,” diyor.
Linda Roberts, bakımını üstlendiği annesinin güvenli ellerde olduğunu bilmenin, kendisine moral verdiğini söylüyor: “Tüm gün hasta bakmak son derece stresli. Üzerinde gerçekten düşünülmesi gereken bir konu. Böyle olacağını düşünmemiştim. İki tam zamanlı iş gibi.”
Howard Simmons da Roberts’la aynı fikirde: “Gün içinde bir şeyler yapabiliyor, hobilerimle ilgilenebiliyorum. Biraz da kendime zaman kalıyor.”
Simmons, eşinin çeşitli etkinliklere katılmasından memnun: “Durumunun iyiye gittiğini söyleyemem ama oyalanacağı birşeyler oluyor ve bu hoşuna gidiyor.
Bu bakımevini Alzheimer hastaları ve aileleri için özel kılan da bu.
Howard Simmons, eşiyle dans etmekten her zaman keyif aldı. Hala da alıyor, eşi bunu hatırlamasa da.
Simmons’ın eşine Alzheimer teşhisi altı yıl önce konuldu.
Yaşlı kadın şimdi günlerini kendisi gibi hasta 35 kişiyle birlikte Alzheimer aile bakım evinde geçiriyor.
Bakımevi personeli merkezde bulunan kadın ve erkekleri, hem fiziksel hem de zihinsel açıdan mümkün olabildiğince aktif olmaları konusunda teşvik ediyor.
Bakımevinden Lisa Wriht, “Hafızayı zorlayıcı pek çok oyun oynuyoruz,” şeklinde konuşuyor.
Lisa Wright, aile bakımevinin yöneticisi. Sanat terapisi, kendilerini ifade etme olanağı sağlıyor. Bakımevinde besleyici yemekler ve başka hizmetler de veriliyor.
Wright, “Haftanın iki günü gelen fizik tedavi uzmanımız var,” diyor.
Yakınlarıyla alanında uzman çalışanların ilgileniyor olması, onlara bakmakla yükümlü ailelerine de diğer işlerini halledebilmek için zaman tanıyor. Tıpkı Galeet BenZion gibi.
BenZion, iki kızı hala ilkokulda olan bir anne, öğretmen ve araştırmacı.
BenZion’un eşine konulan erken Alzheimer teşhisi, genç kadını pratikte yalnız anne konumuna getirmiş: “Alzheimer hakkında hiç bir şey bilmiyordum. Ve 45 yaşında yalnız kalarak, evi çekip çevirmeye, çocuklara bakıp ev borcunu ödemek gibi hayata dair herşeyin üstesinden tek başına gelmeye kesinlikle hazır değildim.”
Merkezde hasta yakınlarına da destek veriliyor.
Lisa Wright, “Buraya gelerek yaşadıklarını diğerleriyle paylaşabilecekleri destek gruplarımız var. Sosyal yardım ve eğitim programlarımız var. Eğer evde bir sorun olursa, çalışanımız eve giderek yardımcı olmaya çalışıyor,” diyor.
Linda Roberts, bakımını üstlendiği annesinin güvenli ellerde olduğunu bilmenin, kendisine moral verdiğini söylüyor: “Tüm gün hasta bakmak son derece stresli. Üzerinde gerçekten düşünülmesi gereken bir konu. Böyle olacağını düşünmemiştim. İki tam zamanlı iş gibi.”
Howard Simmons da Roberts’la aynı fikirde: “Gün içinde bir şeyler yapabiliyor, hobilerimle ilgilenebiliyorum. Biraz da kendime zaman kalıyor.”
Simmons, eşinin çeşitli etkinliklere katılmasından memnun: “Durumunun iyiye gittiğini söyleyemem ama oyalanacağı birşeyler oluyor ve bu hoşuna gidiyor.
Bu bakımevini Alzheimer hastaları ve aileleri için özel kılan da bu.
