Amerika’da okul çağındaki birçok çocuk, yaz aylarını kamplarda geçirir. Bu kamplarda öğrencilere çeşitli spor dallarından bilgisayar teknolojisine, satranca kadar farklı dallarda eğitim verilir. Amerika’nın Sesi, Kuzey Carolina eyaletinde, özel bakıma ihtiyacı olan otistiklerin katıldığı kampı ziyaret etti.
Macera Dağı, ilk bakışta diğer yaz kamplarına benziyor. Bu kampa gelenler de, çeşitli etkinliklere katılıyor ancak programın yöneticisi Elsa Berndt, bu kampın özel olduğunu söylüyor. Kampa katılanların hepsi, otizm teşhisi konmuş gençler. Otizm, kişinin duyularını, sosyal becerilerini ve iletişimini zorlaştıran bir gelişim bozukluğu. Berndt şöyle konuşuyor: “Otizm yelpazesi içindeki herkesi kampa kabul ediyoruz. Bazı haftalarda hiç konuşmayan veya iletişimde büyük zorluk çekenler oluyor. Aynı hafta içinde bazılarıysa son derece konuşkan olabiliyor.”
Daha az konuşanlarla iletişim sağlamak amacıyla günlük kamp programı, yemek menüleri ve hatta grup halinde söylenen şarkıların sözleri, resimlerle anlatılıyor. Kampa katılan herkes özel eğitim almış bir rehberle eşleştiriliyor. Bu kampı ve Raleigh kentindeki bir başkasını kuran Kuzey Carolina Otizm Derneği Başkanı Scott Badesh, herkese bir rehber verilmesinin bu kampa özel olduğunu söylüyor. Badesh, “Diğer kamplarda aynı uygulamayı göremezsiniz. Bir rehbere 10 ya da 15 çocuk düşer. Ne yapılacağına grup halinde karar verirler,” diye konuşuyor.
19 yaşındaki Morgan Lovitt, hafta boyunca 13 yaşındaki Anan Saha’yla çalışmış. Morgan Anan’ın herkesin katıldığı faaliyetlere katıldığını ancak grup içinde olmak bazen onu çok bunalttığını anlatıyor. Salıncakta yalnız kalmayı tercih eden Anan’ın dışında birçok öğrenci, spor etkinliklerine katılıyor. Beş yıldır bu kampa gelen 13 yaşındaki Ryan Kiefer ise şöyle konuşuyor: ”Evde yapacak birşey bulamayınca sıkılıyorum. Burada her gün yapacak çok şey var.”
Kampta danışman olarak görev yapan psikoterapi uzmanı Jon Blalock, dağda yürümek gibi bazı faaliyetlerin otistik çocuklar için zor olduğunu söylüyor. Blalock’a göre otistikler için iş oyun, oyun da iştir. İçinde bulundukları çevreyi kavrama yolları farklı olduğu için planlı faaliyetleri daha iyi anlayabilirler. Otistikler, tipik çocuk oyunlarından çok planlı oyunları daha yatıştırıcı buluyor. Jon Blalock, bu kampa katılan bazı otistik çocukların yaratıcılıklarını kullanmayı ve sosyal beceriler edinmeyi başardıklarını, eve döndüklerinde bu deneyimlerden yararlanabildiklerini söylüyor. Blalock, otistik kişilerin eğlence ve spor gibi faaliyetlere katılmasını desteklemenin, onların toplum içinde daha bağımsız yaşamalarına sağlamanın tek yolu olduğunu belirtiyor.
Maureen Seeger’ın 15 yaşındaki oğlu Johnny 3 yıldır bu kampa katılıyor. Seeger, “Oğluma ben bakıyorum ya da bir yardımcıdan destek alıyor. Çünkü ne yapması gerektiğini söylemek, ona yol göstermek gerekiyor. Yine de bu kampta son derece bağımsız. Bağımsız olmayı ne kadar çok sevdiğini anlıyorum. Biz de zaten bunu istiyoruz,” diyor. Anne babalar da kampta, otizmle yaşamanın nasıl birşey olduğunu bilen çocuklar ve ailelerle kurdukları bağlardan yararlandıklarını söylüyor.
Macera Dağı, ilk bakışta diğer yaz kamplarına benziyor. Bu kampa gelenler de, çeşitli etkinliklere katılıyor ancak programın yöneticisi Elsa Berndt, bu kampın özel olduğunu söylüyor. Kampa katılanların hepsi, otizm teşhisi konmuş gençler. Otizm, kişinin duyularını, sosyal becerilerini ve iletişimini zorlaştıran bir gelişim bozukluğu. Berndt şöyle konuşuyor: “Otizm yelpazesi içindeki herkesi kampa kabul ediyoruz. Bazı haftalarda hiç konuşmayan veya iletişimde büyük zorluk çekenler oluyor. Aynı hafta içinde bazılarıysa son derece konuşkan olabiliyor.”
Daha az konuşanlarla iletişim sağlamak amacıyla günlük kamp programı, yemek menüleri ve hatta grup halinde söylenen şarkıların sözleri, resimlerle anlatılıyor. Kampa katılan herkes özel eğitim almış bir rehberle eşleştiriliyor. Bu kampı ve Raleigh kentindeki bir başkasını kuran Kuzey Carolina Otizm Derneği Başkanı Scott Badesh, herkese bir rehber verilmesinin bu kampa özel olduğunu söylüyor. Badesh, “Diğer kamplarda aynı uygulamayı göremezsiniz. Bir rehbere 10 ya da 15 çocuk düşer. Ne yapılacağına grup halinde karar verirler,” diye konuşuyor.
19 yaşındaki Morgan Lovitt, hafta boyunca 13 yaşındaki Anan Saha’yla çalışmış. Morgan Anan’ın herkesin katıldığı faaliyetlere katıldığını ancak grup içinde olmak bazen onu çok bunalttığını anlatıyor. Salıncakta yalnız kalmayı tercih eden Anan’ın dışında birçok öğrenci, spor etkinliklerine katılıyor. Beş yıldır bu kampa gelen 13 yaşındaki Ryan Kiefer ise şöyle konuşuyor: ”Evde yapacak birşey bulamayınca sıkılıyorum. Burada her gün yapacak çok şey var.”
Kampta danışman olarak görev yapan psikoterapi uzmanı Jon Blalock, dağda yürümek gibi bazı faaliyetlerin otistik çocuklar için zor olduğunu söylüyor. Blalock’a göre otistikler için iş oyun, oyun da iştir. İçinde bulundukları çevreyi kavrama yolları farklı olduğu için planlı faaliyetleri daha iyi anlayabilirler. Otistikler, tipik çocuk oyunlarından çok planlı oyunları daha yatıştırıcı buluyor. Jon Blalock, bu kampa katılan bazı otistik çocukların yaratıcılıklarını kullanmayı ve sosyal beceriler edinmeyi başardıklarını, eve döndüklerinde bu deneyimlerden yararlanabildiklerini söylüyor. Blalock, otistik kişilerin eğlence ve spor gibi faaliyetlere katılmasını desteklemenin, onların toplum içinde daha bağımsız yaşamalarına sağlamanın tek yolu olduğunu belirtiyor.
Maureen Seeger’ın 15 yaşındaki oğlu Johnny 3 yıldır bu kampa katılıyor. Seeger, “Oğluma ben bakıyorum ya da bir yardımcıdan destek alıyor. Çünkü ne yapması gerektiğini söylemek, ona yol göstermek gerekiyor. Yine de bu kampta son derece bağımsız. Bağımsız olmayı ne kadar çok sevdiğini anlıyorum. Biz de zaten bunu istiyoruz,” diyor. Anne babalar da kampta, otizmle yaşamanın nasıl birşey olduğunu bilen çocuklar ve ailelerle kurdukları bağlardan yararlandıklarını söylüyor.