New York Times Başkan Bush’un Ortadoğu temasları sırasında hiçbir konuda bir ilerleme sağlayamadığını belirtiyor ve bütün bu görevlerin artık yeni başkana düştüğünü vurguluyor:
"İsrail’in, yeni yerleşim birimi kurma politikasına tamamen son vermesi gerekiyor. Filistinlilerse, İsrail’e yönelik saldırıları durdurmak için daha fazla çaba harcamalı. Amerika’nın uzlaşma sağlayacak öneriler konusunda taraflara daha fazla baskı yapması gerekiyor. Ancak ne Bush, ne de dışişleri bakanı Rice, bu konuda bir şey yapmaya istekli görünüyor. Yeni başkanın, daha etkin bir biçimde ve zaman kaybetmeden barış sürecini hızlandırması, daha becerikli ve yaratıcı bir danışman ekibi oluşturması ve Bush’a kıyasla, daha duyarlı ve tarafsız bir arabuluculuk yapması gerekecek."
Boston Globe da Bush’un izlediği politikalar nedeniyle Amerika’nın Ortadoğu’daki saygınlığının darbe yediğini savunuyor. Gazete, Bush’un bölge ülkelerine demokrasi dersi vermesine rağmen, izlediği ikiyüzlü politika nedeniyle inandırıcı olmadığını öne sürüyor:
"Bush, seçimlerin önemini vurgulamakla birlikte, kendi politikalarına ters düşen bütün seçim sonuçlarını yok saymaya devam etti. Ocak 2006’daki seçimi Hamas kazandığında yaşanan buydu. Amerikalı politikacılar, Irak’ta Nuri Maliki’ye, Amerikan karşıtı Mukteda el Sadr’la kurduğu ittifakı bozup, Irak İslam Devrimi Yüksek Konseyi ile müttefik olmasını söylediğinde, yapılan şey buydu. Son olarak, Pakistan’da Şubat ayında yapılan seçimde devlet başkanı Pervez Müşerref’in partisi ağır bir yenilgi aldı, ama Washington, hala Müşerref’i koltuğunda tutmaya çalışıyor. Şarm el Şeyh’te Bush’u dinleyenler, Amerika’nın, en azından Bush’un başkanlık döneminde, Filistinli, Iraklı ve Pakistanlı seçmenlerin, kendi ülkelerinin geleceğini belirleyebileceğine inanmadığını biliyor."
Los Angeles Times Çin’in deprem sonrasında izlediği politika ile Burma’nın Tayfun felaketi sonrasındaki tutumu arasında büyük bir fark olduğunu yazıyor. Burma’daki cuntanın, vatandaşlarının ölümüne seyirci kaldığını kaydeden gazete, Çinli yetkililerin ise depremzedelere hızlı ve etkin bir yardım eli uzattığını vurguluyor:
"Burma’da yaşanan felaket, Çin’in, kendi halkına karşı bile suç işlemekten çekinmeyen yönetimlere destek verme politikasını tekrar gözden geçirmesini sağlamalıdır. Eğer Çin, Sudan, Zimbabve ve Burma gibi ülkelerdeki yönetimlere baskı uygulama politikalarına karşı çıkmaya devam ederse, o zaman, kendi nüfuzunu kullanarak bu ülkeleri, acımasız tavırlarını değiştirmeye zorlamalıdır."
Washington Post da Burma’ya yapılacak yardımların uluslar arası kurumlar tarafından dağıtılmaması halinde, felaketzedelere değil, askeri yönetimin cebine gideceğini öne sürüyor. Gazete, cunta liderlerinin insanları kurtarmakla değil, kendi koltuklarını korumakla ilgilendiğini kaydediyor:
"Birleşmiş Milletler Genel Sekreteri Ban Ki Moon Burma’ya yapacağı ziyarette, cuntanın tek yanlı bir kararla yeniden inşa aşamasına geçmesine karşı çıkmalıdır. Diğer ülkelerin insani yardım aşamasında ısrarlı olduğunu vurgulamalı ve somut ihtiyaçları karşılamayacak hiçbir çabaya katılmayacaklarının altını çizmelidir. Amerika, Fransa, İngiltere, Endonezya ve diğer komşu ülkeler de, Burma’daki generaller istese de istemese de acil yardım dağıtmaya ve binlerce kişinin hayatını kurtarmaya hazırlıklı olmalıdır."
"İsrail’in, yeni yerleşim birimi kurma politikasına tamamen son vermesi gerekiyor. Filistinlilerse, İsrail’e yönelik saldırıları durdurmak için daha fazla çaba harcamalı. Amerika’nın uzlaşma sağlayacak öneriler konusunda taraflara daha fazla baskı yapması gerekiyor. Ancak ne Bush, ne de dışişleri bakanı Rice, bu konuda bir şey yapmaya istekli görünüyor. Yeni başkanın, daha etkin bir biçimde ve zaman kaybetmeden barış sürecini hızlandırması, daha becerikli ve yaratıcı bir danışman ekibi oluşturması ve Bush’a kıyasla, daha duyarlı ve tarafsız bir arabuluculuk yapması gerekecek."
Boston Globe da Bush’un izlediği politikalar nedeniyle Amerika’nın Ortadoğu’daki saygınlığının darbe yediğini savunuyor. Gazete, Bush’un bölge ülkelerine demokrasi dersi vermesine rağmen, izlediği ikiyüzlü politika nedeniyle inandırıcı olmadığını öne sürüyor:
"Bush, seçimlerin önemini vurgulamakla birlikte, kendi politikalarına ters düşen bütün seçim sonuçlarını yok saymaya devam etti. Ocak 2006’daki seçimi Hamas kazandığında yaşanan buydu. Amerikalı politikacılar, Irak’ta Nuri Maliki’ye, Amerikan karşıtı Mukteda el Sadr’la kurduğu ittifakı bozup, Irak İslam Devrimi Yüksek Konseyi ile müttefik olmasını söylediğinde, yapılan şey buydu. Son olarak, Pakistan’da Şubat ayında yapılan seçimde devlet başkanı Pervez Müşerref’in partisi ağır bir yenilgi aldı, ama Washington, hala Müşerref’i koltuğunda tutmaya çalışıyor. Şarm el Şeyh’te Bush’u dinleyenler, Amerika’nın, en azından Bush’un başkanlık döneminde, Filistinli, Iraklı ve Pakistanlı seçmenlerin, kendi ülkelerinin geleceğini belirleyebileceğine inanmadığını biliyor."
Los Angeles Times Çin’in deprem sonrasında izlediği politika ile Burma’nın Tayfun felaketi sonrasındaki tutumu arasında büyük bir fark olduğunu yazıyor. Burma’daki cuntanın, vatandaşlarının ölümüne seyirci kaldığını kaydeden gazete, Çinli yetkililerin ise depremzedelere hızlı ve etkin bir yardım eli uzattığını vurguluyor:
"Burma’da yaşanan felaket, Çin’in, kendi halkına karşı bile suç işlemekten çekinmeyen yönetimlere destek verme politikasını tekrar gözden geçirmesini sağlamalıdır. Eğer Çin, Sudan, Zimbabve ve Burma gibi ülkelerdeki yönetimlere baskı uygulama politikalarına karşı çıkmaya devam ederse, o zaman, kendi nüfuzunu kullanarak bu ülkeleri, acımasız tavırlarını değiştirmeye zorlamalıdır."
Washington Post da Burma’ya yapılacak yardımların uluslar arası kurumlar tarafından dağıtılmaması halinde, felaketzedelere değil, askeri yönetimin cebine gideceğini öne sürüyor. Gazete, cunta liderlerinin insanları kurtarmakla değil, kendi koltuklarını korumakla ilgilendiğini kaydediyor:
"Birleşmiş Milletler Genel Sekreteri Ban Ki Moon Burma’ya yapacağı ziyarette, cuntanın tek yanlı bir kararla yeniden inşa aşamasına geçmesine karşı çıkmalıdır. Diğer ülkelerin insani yardım aşamasında ısrarlı olduğunu vurgulamalı ve somut ihtiyaçları karşılamayacak hiçbir çabaya katılmayacaklarının altını çizmelidir. Amerika, Fransa, İngiltere, Endonezya ve diğer komşu ülkeler de, Burma’daki generaller istese de istemese de acil yardım dağıtmaya ve binlerce kişinin hayatını kurtarmaya hazırlıklı olmalıdır."