Glakom (göz tansiyonu) körlüğe neden olan ciddi bir sağlık sorunu. Glakom düzelmediği gibi çoğu kişi, hastalık belli bir seviyeye ulaşıncaya kadar farkına varmıyor. Amerika’nın Sesi muhabiri Carol Pearson, erken teşhis edildiğinde glakoma nedenli körlüğün önlenebileceğini belirtiyor.
Jeffrey Miller’in gözündeki glakom hastalığı otuzlu yaşlarda başlamış ve Miller şunları söylüyor: “Görme duyumu koruyabildiğim için doktorlara çok ama çok minnettarım.”
Dünya Sağlık Örgütü’ne göre dünyada yetmiş milyondan fazla insan glakom hastası. Glakoma görme duyularını tamamen yok edinceye kadar birçok kişi hasta olduğunun farkına bile varmıyor. Glakom, Çin ve Hindistan’da körlüğe neden olan en büyük ikinci etken. Siyah Afrikalılar’ın ve Latin Amerikalılar'ın glakomdan etkilenme riskinin daha fazla olduğu belirtiliyor. Jill Herndon’da olduğu gibi Glakom, genetik de olabilir. Herndon,“Kör olacağınızı düşünmek çok korkunç birşey” diyor.
Her ne kadar her yaştan birçok kişi Glakoma’ya yakalansa da, yaş, hastalığı belirleyen önemli risk etkenlerinden biri. Tedavi yöntemleri genelde göz damlası, hap ya da ameliyat.
California’daki San Diego Üniversitesi’nden Doktor Robert Weinreb, açık ve kapalı açı türleri olarak bilinen iki glakom türünün nasıl teşhis ve tedavi edilebileceği üzerine bir araştırma yürütmüş: “Gözü bir lavaboya benzetirsek bir musluğu ve suyun aktığı bir borusu var. Birinde suyun aktığı bu boru içeriden tıkanıyor, diğerinde ise dışarıdan ağzı kapanarak, tıkanıyor.”
Gözün bu borusu tıkandığında, gözdeki basınç da artıyor ve bu da görmeye yarayan sinirlere zarar veriyor.
Doktor Weinreb, “Aile doktorlarına glakom oluşma riski yüksek hastaları teşhis edip, göz doktorlarına sevk etmeleri açısından önemli görevler düşüyor,” şeklinde konuşuyor.
Aile doktorları hastanın ailesinde glokom rahatsızlığı olup, olmadığını sorabilir. Hastanın optik sinirlerini muayene edebilirler. Tedavisi mümkün olan glokomu önlemenin en etkili yolu yıllık düzenli muayene.
Jeffrey Miller, “Bir an önce gözlerinizi en iyi şekilde muayene ettirin,” diyor.
Doktor Robert Weinreb’in araştırması Amerikan Tıp Kurulu dergisinde yayınlandı.
