Uzmanlara göre diktatör olmak gittikçe zorlaşıyor. Hızlı nüfus artışı, diplomalı işsiz sayısının artması ve enformasyon ortamının süratle değişmesi yüzünden modern çağların diktatörlük rejimleri giderek artan tehditlerle karşı karşıya kalıyor. Ama onlar da hayatta kalabilmek, nüfuzlarını hissettirebilmek ve statükoyu koruyabilmek için 21’inci yüzyılın tekniklerine başvuruyor.
Baskı ve özgürlük isteyenler arasındaki mücadele 21’inci yüzyılda da devam ediyor. Ancak muhalefet hareketleri giderek daha az şiddet içeren, modern teknoloji yöntemlerine başvuruyor.
Slate dergisinden William Dobson, eskiden diktatörlerin işinin halkın eline silah geçmesini önlemek olduğunu, şimdiyse yalnızca protesto eylemlerini engellemeye çalıştıklarını söylüyor: “Diktatörler halkın ne düşündüğüyle ilgilenmediği gibi, katılımcı olmalarına da karşı çıkıyor.”
“Diktatörün Öğrenme Eğrisi: Küresel Demokrasi Savaşının İçinde” adlı bir kitap yazan Dobson, Washington’da diktatörler ve yönetimleriyle ilgili bir konferansa katıldı.
Konferansta, Sırp eylemci Srdja Popoviç de konuştu. Popoviç, 2000 yılında Slobodan Miloseviç’in devrildiği öğrenci eylemlerini organize etmişti.
Popoviç kendi döneminde Sırbistan’daki protesto gösterileriyle, Rusya’da geçen yıl yapılan tartışmalı parlamento seçimlerinin ardından düzenlenen gösteriler arasında benzerlik olduğunu söylüyor: “Gösterilere çoğunlukla öğrenciler ve orta sınıf liderlik ediyor. İçlerinde hem isteklilik hem de bir parça mizah var. Çok yaratıcı ve komik taktikler kullanabiliyorlar. Yalnızca Arap dünyasından değil ama Rusya gibi ülkelerden grupların birbirlerinden neler öğrendikleri çok etkileyici. Bu başarıyı yeni teknolojilere borçluyuz.”
Ancak modern diktatörlükler de eylemcilerden öğreniyor. George Washington Üniversitesi’nden Profesör Marc Lynch’e göre, rejimler İnternet, sosyal paylaşım siteleri ve kısa mesajlaşma gibi araçları kullanarak muhalefet hareketlerini yıpratmaya çalışıyor: “Sürekli olarak bir onlar, bir bunlar. Artık bu, 2000’li yılların genel bir özelliği oldu. Eylemciler ve rejimler birbirlerinden ve diğer ülkelerde yaşanan deneyimlerden durmadan birşeyler öğreniyorlar.”
Lynch, Mısır gibi rejimlerin muhalefetin tepkisini özümsediğini, daha sonra kendini yeni şartlara uydurabildiğini söylüyor: “Mısır’a bakarsanız, yeni medya araçları eylemcilerin organize olmasına, haberleşmesine ve yenilikçi yollarla mesajlarını yaymalarına yardımcı oluyor. Ondan sonra askeri rejim devlet televizyonu aracılığıyla bölücü propaganda yayabiliyor, gösterilerin meşru olmadığını iddia edip onları kötüleyebiliyor, sonra da halkı devrime karşı kışkırtabiliyor.”
Lynch’e göre, Suriye’deki duruma bakıldığında diktatörlük rejimlerine destek veren tabanlar mevcut. Nüfusun önemli bir kısmı değişim olasılığını derin tehdit olarak algılıyor. Uzman, böyle durumlarda, özellikle halk protestolarında şiddet içermeyen eylemlerin son derece gerekli olduğunun altını çiziyor.
Baskı ve özgürlük isteyenler arasındaki mücadele 21’inci yüzyılda da devam ediyor. Ancak muhalefet hareketleri giderek daha az şiddet içeren, modern teknoloji yöntemlerine başvuruyor.
Slate dergisinden William Dobson, eskiden diktatörlerin işinin halkın eline silah geçmesini önlemek olduğunu, şimdiyse yalnızca protesto eylemlerini engellemeye çalıştıklarını söylüyor: “Diktatörler halkın ne düşündüğüyle ilgilenmediği gibi, katılımcı olmalarına da karşı çıkıyor.”
“Diktatörün Öğrenme Eğrisi: Küresel Demokrasi Savaşının İçinde” adlı bir kitap yazan Dobson, Washington’da diktatörler ve yönetimleriyle ilgili bir konferansa katıldı.
Konferansta, Sırp eylemci Srdja Popoviç de konuştu. Popoviç, 2000 yılında Slobodan Miloseviç’in devrildiği öğrenci eylemlerini organize etmişti.
Popoviç kendi döneminde Sırbistan’daki protesto gösterileriyle, Rusya’da geçen yıl yapılan tartışmalı parlamento seçimlerinin ardından düzenlenen gösteriler arasında benzerlik olduğunu söylüyor: “Gösterilere çoğunlukla öğrenciler ve orta sınıf liderlik ediyor. İçlerinde hem isteklilik hem de bir parça mizah var. Çok yaratıcı ve komik taktikler kullanabiliyorlar. Yalnızca Arap dünyasından değil ama Rusya gibi ülkelerden grupların birbirlerinden neler öğrendikleri çok etkileyici. Bu başarıyı yeni teknolojilere borçluyuz.”
Ancak modern diktatörlükler de eylemcilerden öğreniyor. George Washington Üniversitesi’nden Profesör Marc Lynch’e göre, rejimler İnternet, sosyal paylaşım siteleri ve kısa mesajlaşma gibi araçları kullanarak muhalefet hareketlerini yıpratmaya çalışıyor: “Sürekli olarak bir onlar, bir bunlar. Artık bu, 2000’li yılların genel bir özelliği oldu. Eylemciler ve rejimler birbirlerinden ve diğer ülkelerde yaşanan deneyimlerden durmadan birşeyler öğreniyorlar.”
Lynch, Mısır gibi rejimlerin muhalefetin tepkisini özümsediğini, daha sonra kendini yeni şartlara uydurabildiğini söylüyor: “Mısır’a bakarsanız, yeni medya araçları eylemcilerin organize olmasına, haberleşmesine ve yenilikçi yollarla mesajlarını yaymalarına yardımcı oluyor. Ondan sonra askeri rejim devlet televizyonu aracılığıyla bölücü propaganda yayabiliyor, gösterilerin meşru olmadığını iddia edip onları kötüleyebiliyor, sonra da halkı devrime karşı kışkırtabiliyor.”
Lynch’e göre, Suriye’deki duruma bakıldığında diktatörlük rejimlerine destek veren tabanlar mevcut. Nüfusun önemli bir kısmı değişim olasılığını derin tehdit olarak algılıyor. Uzman, böyle durumlarda, özellikle halk protestolarında şiddet içermeyen eylemlerin son derece gerekli olduğunun altını çiziyor.
