100 yılı aşkın bir süre önce Norveçli Roald Amundsen, Güney Kutbu’na giden ilk kaşif olmuştu. Bir diğer Norveçli de kısa süre önce Amundsen’in gittiği yoldan aynı noktaya ulaştı. Bu modern kaşifin amacı bilinmeyen bir yere varmak değil, küresel ısınma sorununa dikkat çekmekti.
Norveç Kutup Enstitüsü’nden Jan-Gunnar Winther de aynı yolculuğa çıkmaya karar verdiğinde işe Amundsen’in anılarını okuyarak başlamış: “Amundsen, izlediği rotayı anılarında anlatıyor. Uydu görüntülerinden de yardım alarak bu rotayı biraz değiştirdik. Çünkü kaşif bu rotayı izlerken çok zorlu hava koşullarına maruz kalmıştı.”
Amundsen, kötü hava koşullarına rağmen, saatte 8 kilometre hızla ilerleyen köpeklerin çektiği kızaklarla yolculuk yaptı. Jan-Gunnar Winther ve ekibi ise kayaklarıyla sadece 4 km hız yapabildi. Aynı zamanlamayı tutturabilmek için yeni ekip, her gün daha uzun zaman harcadı: “İlk 700 km’deki buzlu alandan sonra dağlık arazi başlıyordu. Bu arazide 100 km katettikten sonra da 3 bin metre tırmanmak zorunda kaldık. İnişten sonra ise Güney Kutbu’na kadar düz bir arazi vardı.
Jan-Gunnar Winther, yolculuk sırasında sadece fiziksel güç değil zihin gücü de gerektiğini ancak bu şekilde bu işin altından kalkılabileceğini söylüyor: “Dağlar, buzullar, bütün manzara görülmeye değerdi. Ancak bizi asıl şaşırtan yağan karın güzelliğiydi. Aynı Amundsen’in tarif ettiği gibi hem çok yumuşak, hem de çok sert yağdığı zamanlar oldu.”
Ancak benzerlikler aslında sadece bu kadardı. Elektrik santrallerinden, binalardan, fabrikalardan çıkan sera gazları atmosferde 100 yıl önce olmadığı kadar birikmişti. Kutuptaki buz tabakaları hızla eriyordu.
Jan-Gunnar Winther ve ekibinin akşamları çadırlarında yazdıkları bloglarda, elektronik postalarda ve Internet odalarındaki konuşmalarda da hep bu konu öndeydi: “Keşif gezilerinin gençleri dünyanın geleceği konusunda daha da bilinçlendireceğini düşünüyorum. Bunlara dayanarak araştırma yapabilirler.”
Jan-Gunnar Winther, ünlü kaşif Amundsen’in izinden gittiği Güney Kutbu gezisinin de bu bilinci güçlendireceğini umuyor.
Norveç Kutup Enstitüsü’nden Jan-Gunnar Winther de aynı yolculuğa çıkmaya karar verdiğinde işe Amundsen’in anılarını okuyarak başlamış: “Amundsen, izlediği rotayı anılarında anlatıyor. Uydu görüntülerinden de yardım alarak bu rotayı biraz değiştirdik. Çünkü kaşif bu rotayı izlerken çok zorlu hava koşullarına maruz kalmıştı.”
Amundsen, kötü hava koşullarına rağmen, saatte 8 kilometre hızla ilerleyen köpeklerin çektiği kızaklarla yolculuk yaptı. Jan-Gunnar Winther ve ekibi ise kayaklarıyla sadece 4 km hız yapabildi. Aynı zamanlamayı tutturabilmek için yeni ekip, her gün daha uzun zaman harcadı: “İlk 700 km’deki buzlu alandan sonra dağlık arazi başlıyordu. Bu arazide 100 km katettikten sonra da 3 bin metre tırmanmak zorunda kaldık. İnişten sonra ise Güney Kutbu’na kadar düz bir arazi vardı.
Jan-Gunnar Winther, yolculuk sırasında sadece fiziksel güç değil zihin gücü de gerektiğini ancak bu şekilde bu işin altından kalkılabileceğini söylüyor: “Dağlar, buzullar, bütün manzara görülmeye değerdi. Ancak bizi asıl şaşırtan yağan karın güzelliğiydi. Aynı Amundsen’in tarif ettiği gibi hem çok yumuşak, hem de çok sert yağdığı zamanlar oldu.”
Ancak benzerlikler aslında sadece bu kadardı. Elektrik santrallerinden, binalardan, fabrikalardan çıkan sera gazları atmosferde 100 yıl önce olmadığı kadar birikmişti. Kutuptaki buz tabakaları hızla eriyordu.
Jan-Gunnar Winther ve ekibinin akşamları çadırlarında yazdıkları bloglarda, elektronik postalarda ve Internet odalarındaki konuşmalarda da hep bu konu öndeydi: “Keşif gezilerinin gençleri dünyanın geleceği konusunda daha da bilinçlendireceğini düşünüyorum. Bunlara dayanarak araştırma yapabilirler.”
Jan-Gunnar Winther, ünlü kaşif Amundsen’in izinden gittiği Güney Kutbu gezisinin de bu bilinci güçlendireceğini umuyor.
